Kendimi an ve an münzevi hayata,
mandıra filozofu moduna yaklaşıyormuşum gibi hissediyorum..
sanki her geçen gün biraz daha uzaklaşıyorum modern dünyadan
eskiden sevdiğim, yapmaktan keyif aldığım şeylerle
bugünküler çok farklı
yaşlandım mı diyorum bazen kendime
yoo, hayır,
aksine farkındalığımın arttığı
kendimi daha iyi tanıdığım
çevremi çok daha iyi algıladığım bir dönemde-yaştayım belki.
yaşam sevincim her geçen gün bir ağacın kök salması gibi derinleşiyor..
her geçen gün daha çok keyif alıyorum sanki nefes almaktan..
ama daha farklı
daha derin..
öyle ki sanki hayatımdaki her şey küçüldü, daraldı
sanki gereksiz her şey kendi kendine teker teker geride kaldı ben yol alırken
bazılarını da ben adım adım geride bıraktım
evimle başladım mesela
eşya kalabalığını çıkardım hayatımdan
gereksiz yere tuttuğum, sakladığım her şeyi tek tek çıkardım evimden
gardolabımı düzenledim en baştan
yıllardır giymeyip yine de bir köşede tuttuğum her şeyi çıkardım dolaptan
mutfak dolapları bile nasiplendi bu arınmadan..
sonra sosyal medya profillerimi, telefon rehberimi temizledim bir anda
telefonumda her bir ismi tek tek düşündüm
iş için kayıtlı olanları tenzih ediyorum tabi ki ama
adı var kendi yok bir çok kişiyi sildim
kimisini de ne zamandır aramadığımı farkettim aradım..
bazı dostlukların zaman mekan ayrımı olmaksızın hep dost olduğunu gördüm
bazılarınınsa sadece ben onların istediklerini söylediğim, yaptığım kadar dost olduğunu..
üstelik artık bunlara üzülmediğimi gördüm..
temizlenme arınma zamanıydı bu geçen kısa zaman benim için..
ha bir de kendimi mutfağa verdim
en güzel terapi seansı benim için..
bu senenin turşuları, zeytinleri hazır..
bir de artık kendi peynirimi yapmaya başladım.
lor peyniri ama ricotta peyniri diyelim daha havalı olsun..
tarifi bir sonraki postta..
